|
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065, zwane Aktem o usługach cyfrowych obowiązuje w Polsce od 17 lutego 2024 r. i ma zastosowanie do usług pośrednich, które są oferowane odbiorcom usługi (w tym firmom), którzy mają siedzibę lub znajdują się w Unii, niezależnie od miejsca siedziby dostawców usług pośrednich. Przedstawiamy podstawowy zarys obowiązków dla polskich firm, które z niego wynikają.
Usługa pośrednia to jedna z następujących usług:
- usługa „zwykłego przekazu” – polegająca na transmisji w sieci telekomunikacyjnej informacji przekazanych przez odbiorcę usługi lub na zapewnianiu dostępu do sieci telekomunikacyjnej (wykonują ją np. pośrednicy w płatnościach online czy też komunikatory sieciowe, w ramach których przekazywane informacje podlegają zapisowi jedynie na urządzeniach użytkowników);
- usługa „cachingu” – polegająca na transmisji w sieci telekomunikacyjnej informacji przekazanych przez odbiorcę usługi i obejmująca automatyczne, pośrednie i krótkotrwałe przechowywanie tej informacji, dokonywane wyłącznie w celu usprawnienia późniejszej transmisji informacji na żądanie innych odbiorców (usługa ta występuje np., gdy obok usługi „zwykłego przekazu” ma miejsce zbieranie informacji w celu udoskonalenia transmisji na przyszłość);
- usługa „hostingu” – polegająca na przechowywaniu informacji przekazanych przez odbiorcę usługi oraz na jego żądanie (jest nią np. usługa internetowej platformy handlowej czy też udostępnienie miejsca na platformie internetowej służącej zamieszczaniu reklam).
Akt nie znajdzie natomiast zastosowania do usługi, która nie jest usługą pośrednią, ani do wymogów nakładanych dla takiej usługi, niezależnie od tego, czy taką usługę podmiot świadczy za pośrednictwem korzystania z usługi pośredniej.
Ważne
Obowiązki wynikające z Aktu nie znajdą zastosowania do większości firm, które w praktyce jedynie korzystają z usług pośrednich. Firmy te będą raczej beneficjentem praw, jakie ten Akt gwarantuje.
Wyłączenie odpowiedzialności
Rozdział II Aktu (Odpowiedzialność dostawców usług pośrednich) w art. 4–6 przewiduje ograniczenie odpowiedzialności danego DPU w zakresie zależnym od tego, którą usługę świadczy.
Przykład
W przypadku „usługi hostingu” DPU nie ponosi odpowiedzialności za informacje przechowywane na wniosek odbiorcy usługi, gdy:
- nie ma faktycznej wiedzy o nielegalnej działalności lub nielegalnych treściach, a w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych – nie wie o stanie faktycznym lub okolicznościach, które w sposób oczywisty świadczą o nielegalnej działalności lub nielegalnych treściach; lub
- podejmuje bezzwłocznie odpowiednie działania w celu usunięcia lub uniemożliwienia dostępu do nielegalnych treści, gdy uzyska taką wiedzę lub wiadomość
(art. 6 ust. 1 Aktu, przy czym zwolnienie z odpowiedzialności nie znajdzie zastosowania w niektórych przypadkach opisanych w tymże artykule).
DPU nie mają także ogólnego obowiązku monitorowania informacji, które dostawcy ci przekazują lub przechowują, ani aktywnego ustalania faktów lub okoliczności wskazujących na nielegalną działalność. Muszą jednak zareagować na nakaz podjęcia działań przeciwko określonym nielegalnym treściom, wydany przez uprawnione podmioty krajowe, na zasadach opisanych w art. 9 Aktu. Muszą oni również, zgodnie z art. 10 Aktu, udzielać na żądanie określonych informacji co do określonego indywidualnego odbiorcy usługi.
|
